Fabian Ware, commandant van een mobiele eenheid van het Britse Rode Kruis begon bijzonderheden op te schrijven over graven en hun locaties. Al vlug bleek dat tot op dat moment aan de grafregistratie niets, tot weinig gedaan werd. Op 2 maart 1915 werd de 'Graves Registration Commission' opgericht, eerst nog als onderdeel van het Rode Kruis, later als onderdeel van het leger.
Op 21 mei 1917 richtte men dan de Imperial War Graves Commission op (nu CWGC). Het IWGC moest instaan voor de nazorg van de gesneuvelden van het gehele Britse Imperium. Zo moesten ze de registers van de vele begraafplaatsen aanmaken en bijhouden, de graven markeren en onderhouden. Ze waren ook verantwoordelijk voor de aanleg van alle Britse begraafplaatsen over gans de wereld, maar ook voor de oprichting van herdenkingsmonumenten.
Al vlug bedacht men een aantal basisbeginselen die onaangeroerd moesten blijven. De gesneuvelden moesten begraven worden in de streek waar ze gevallen waren. Elk slachtoffer moest met naam herdacht worden op een grafsteen of op een gedenkteken, grafzerken en gedenktekens moesten blijvend zijn, graven waren gelijkvormig en er mocht geen onderscheid gemaakt worden op basis van graad, status, nationaliteit of religie. De familie van iedere geïdentificeerde militair of verpleegster mocht een religieus symbool uitkiezen voor op de uiterst pure witte grafsteen.
Iedereen kreeg ook de mogelijkheid om onderaan de zerk een epitaaf (grafschrift) van maximaal 66 tekens te laten beitelen, dat gebeurde tegen de betaling van 3,5 pence per teken. Voor de families die er niet in slaagden om een ontroerende tekst te vinden werden er standaardteksten opgesteld. De dichter en schrijver Rudyard Kipling nam deze taak op zich. Ook de treffende woorden “Known Unto God”, die gebruikt werden op de grafstenen van de onbekende gevallenen, was van zijn hand. De Nieuw-Zeelandse regering liet geen grafschriften toe omdat ze van mening waren dat geen woorden noch tekst de het leed en verdriet van een natie konden uitdrukken.
De Griekse historicus Herodotos ( ca. 448-424 v. Chr.) formuleerde het op zijn manier: “in tijden van vrede begraven zonen hun vaders. In tijden van oorlog begraven vaders hun zonen”. Dit zou een epitaaf kunnen zijn die helaas nog altijd bruikbaar is,....
De familie van de 34 jarige Canadese Private (soldaat)Thomas John Wellington die sneuvelde op 28 mei 1918 en begraven ligt op het Wailly Orchard Cemetery koos voor de ontroerende sterke epitaaf: THIS GRAVE I MAY NEVER SEE WILL SOME KIND FRIEND PLACE A FLOWER FOR ME MOTHER. Er zijn veel verschillende vertalingen van deze epitaaf terug te vinden, maar geen enkele bewerking is beter dan de originele Engelse versie. De 34 jarige Thomas was soldaat bij het 24th Bn.Canadian Infantry, (Quebec Regiment), hij werd geboren te Lee in Devon (Engeland).
De begraafplaats waar Thomas John Wellington rust ligt in Wailly, een dorpje dat ongeveer 7 kilometer te zuid-zuid-westen van Arras gelegen is. De begraafplaats werd opgestart door de 55e Britse (West Lancashire) divisie in mei 1916. Het oord werd weinig gebruikt in 1917, maar het werd daarna vooral uitgebreid van maart tot augustus 1918, dat gebeurde door de Canadezen en de andere eenheden van het 3e Britse leger. Nu rusten hier 366 Commenwealth militairen, 15 van hen bleven onbekend.
Eén van de andere hier begraven Canadezen is luitenant John Norman Mee van het 31st Bn. Canadian Infantry (Alberta Regiment). Hij werd geboren op 15 oktober 1894 te Londonderry in Ierland en nam dienst in het leger op 19 maart 1915, hij melde zich aan in Calgary, Alberta (Canada).Hij sneuvelde in Frankrijk op 24 (of 25) juni 1918, hij was al de tweede zoon van William H. Mee die omkwam aan het front. Tijdens de Tweede Slag bij Ieper werd John door zijn moedig gedrag te velde bevorderd tot officier. Hij maakte heel wat fel bevochten acties mee. John kwam uiteindelijk om het leven toen hij na een succesvolle raid op Duitse loopgraven terugkeerde naar de eigen linies, hij en zijn mannen brachten toen krijgsgevangen en buitgemaakte artilleriestukken mee naar achteren.
