In dit laatste jaar van herdenkingen betreffende 100 jaar Eerste Wereldoorlog komen we stilaan tot de apotheose. Deze omschrijving in de zin dan van een hoogtepunt en een ontknoping van een vierjarige periode, met de herdenking van het einde van de Groote Oorlog en het sluiten van het ‘staakt het vuren’ in november 1918 in een spoorwegwagon in het bos van Compiègne. Het was een periode waarin we terugblikten op een tijd die we nog steeds niet goed kunnen begrijpen: waartoe diende die grote slachtpartij? Waarom moesten er vier zo’n extreem brutale jaren voorbijgaan voor er eindelijk rede kwam in de uitzichtloosheid.
Tijdens die laatste herdenkingsperiode werd het Hoefijzerplein van het Hoefijzer (ook Panquinkazerne) in Tervuren plechtig omgedoopt tot een herdenkingssite, een graanveld werd er bezaaid met klaprozen als symbool voor het leed en de hoop uit de Eerste Wereldoorlog. De klaprozeninstallatie ‘Maaiveld’ herdenkt er het einde van de oorlog, en zal er tot 11 november blijven staan. Doorheen de middelste as van ‘het hoefijzer’ lopen twee parallel lopende muren, gemaakt uit gestapelde boomstammen. Tussen de muren in vormt er zich een wandelpad dat de impressie van een loopgracht weergeeft. De kopse kanten van alle stammen zijn aan weerszijden rood geverfd met een zwart hart, net als klaprozen. Een symbool voor de vele duizenden slachtoffers tijdens de Groote Oorlog. Eén van de met houtenklaprozen versierde wandelpaden mond uit op de gedenksteen van de Karabiniers-Wielrijders. Op dit monument staan o.a. de veldslagen uit de Eerste Wereldoorlog vermeldt in welke de Karabiniers-Wielrijders succesvol meestreden. De gevechten die op het gedenkteken staan zijn Halen, Antwerpen, IJzer, Reigersvliet en als laatste Wippelgem. De Karabiniers-Wielrijders (alias de Zwarte Duivels) was een van de eenheden die ooit hier in het Hoefijzer gekazerneerd was.
Het Hoefijzer is een hoefijzervormig stallen- en bediendecomplex dat opgetrokken werd halverwege de 18e eeuw en bedoeld was als prestigieuze inkom tot de zomerresidentie van Karel van Lotharingen. Vanaf 1897 tot 2014 werd het Hoefijzer door het Belgische leger in gebruik genomen als kazerne.
Na de Eerste Wereldoorlog werd het militaire gebouw omgedoopt tot de Panquinkazerne. Die naam werd ontleend aan de tijdens de oorlog gesneuvelde kapitein Georges Panquin. 2e Kapitein-staf adjunct Georges Panquin sneuvelde tijdens de slag bij Halen. Georges Prosper Victor Louis Aimé Panquin werd geboren te Philippeville op 11 december 1880. Hij was de zoon van generaal Panquin en van Adèle Clemence Bremond. Georges Panquin was een beroepsofficier. In zijn militair dossier lezen we dat hij een bekwaam officier was, maar ook dat hij drietalig (Frans, Nederlands en Engels) en ongehuwd was. Op 1 oktober 1897 trok hij naar de Kadettenschool. In 1897 werd hij korporaal, in 1898 sergeant, in 1900 onderluitenant, in 1908 luitenant en in 1914 kapitein. Hij deed zijn stage te Leuven bij het 5e regiment artillerie en dat van 1 oktober 1912 tot 13 september 1913. In 1913 diende hij bij het 1e regiment Karabiniers. Vandaar muteerde hij naar de Cyclisten (Karabiniers-Wielrijders). Georges Panquin was tijdens de gevechten bij Halen in 1914 kapitein bij de 1e Cyclisten (Karabiniers-Wielrijders) en staf-adjunct bij de bevelvoerende majoor. Wanneer tijdens de slag vijf pelotons Cyclisten dreigden omsingeld te geraken gaf hij, hoewel hij toen al dodelijk gewond was, toch nog het bevel om terug te trekken naar de hoofdlinie die gevormd werd door de Lansiers. Dankzij dit bevel konden de Cyclisten zich hergroeperen en twee charges van de Duitse cavalerie afslaan. Panquin sneuvelde te Halen op 12 augustus 1914.
Op het gedenkteken van de Karabiniers-Wielrijders dat zich in de voormalige kazerne bevindt staat zoals al eerder gezegd ook Wippelgem vermeld. Wippelgem was een landelijk dorp gelegen bij Evergem. Toen het einde van de oorlog naderde leverden de terugtrekkende Duitsers op 3 november 1918 nog heftig weerwerk in Zelzate, Assenede en de Nederlandse grensstreek. Ertvelde, Kluizen en Wippelgem kwamen toen terug in handen van de geallieerden. De slag om Wippelgem vond dus plaats op 3 november 1918. Om 6u overschreden de Lansiers en Karabiniers-Wielrijders de lijn Heffinck, Meirbeke, Vierlinden. De verkenners van de 2e groep, onder bevel van De Troyer, stootten aan de grens van Wippelgem op een hardnekkige vijand. Toen zij de weg Kluizen-Wippelgem probeerden over te steken dwong hevig mitrailleurvuur hen om halt te houden. Om 8u55 werd, onder bevel van Kolonel Longueville, de aanval ingezet. Die actie werd ondersteund door artillerievuur. Dankzij het doelmatige vuur van de artillerie kon het peloton De Meulemeester de molen van Wippelgem tot op 100 meter naderen. Om 12u was hij in handen van het 4e Lansiers. Tien minuten later was bijna heel het dorp veroverd. Het duurde nog tot 13u vooraleer de laatste vijandelijke weerstand er was uitgeroeid.
