Korporaal Gilbert Abbott, 59ste Australische Infanteriebataljon, beschreef de aanval van zijn peloton n°8 bij Villers-Bretonneux tijdens de nacht van 24 op 25 april 1918.
"'Het peloton ging in twee secties in artillerieformatie over de top, de mannen met geweren en handgranaten aan de rechterkant de grenadiers en mannen met Lewismachinegeweren aan de linkerkant. Spoedig nadat we de aardwal hadden verlaten, klonk het geratel van vurende mitrailleurs en een paar mannen vielen neer. De Compagnies ‘A’ en ‘C’ zouden eigenlijk de aanvallende compagnies vormen, maar ‘B’ had zich zo ver doorgedrukt dat zij zich nu in de frontlinie bevond. Terwijl we vorderden troffen we de meeste granaattrechters bemand aan, soms met één of twee scherpschutters, maar dikwijls met de bemanning van een mitrailleur. Er werd korte metten gemaakt met hen en het peloton rukte met de anderen verder op tot voorbij ons eerste doelwit, en ook langsheen een verlaten vliegveld dat nu niemandsland was.
Vanop deze positie werden ze naar het doelwit teruggeroepen, een loopgraaf aan het linker uiteinde van het dorp, iedereen werd tot zonsopgang aan het werk gezet om de loopgraaf uit te ruimen en om voorposten te graven. Onder korporaal Cherry werd er een post naar voren gebracht die de rechterflank tegen een aanval vanuit het dorp moest beschermen. Deze post ruimde met succes een soldaat met een mitrailleur en granaten uit de weg. Tegen zonsopgang verzamelde het peloton zich in de pas overwonnen loopgraaf bij de rest van de Compagnie, en wachtte op een tegenaanval die om de een of andere reden niet van de grond kwam.
De hele zaak was enigszins komisch, want terwijl de mannen over niemandsland oprukten stopten ze plots om bijvoorbeeld een schop op te pakken en versnelden daarna hun pas om hun opgelopen achterstand in te halen. Eén man die op een vijandelijke scherpschutter in een granaattrechter stuitte kon even geen besluit nemen over wat te gebruiken, de schop of de bajonet, maar koos op tijd voor de laatste. Daarnaast klonk er gejuich en geroep, de mannen riepen de Duitsers om tevoorschijn te komen, hierbij was de karakteristieke Australische uitspraak duidelijk hoorbaar. Het enige echte verweer kwam van de Duitse mitrailleurs die voor erg zware beschietingen zorgden. Gelukkig voor ons schoten ze in het wilde weg, meestal te hoog, zodat ze in verhouding met hun verbruik aan munitie weinig schade veroorzaakten. Met slechts vier gewonden, waaronder de pelotonssergeant, was peloton N°8 wat betreft slachtoffers het gezegendste van de compagnie."
