Op 17 oktober 2014 organiseerde de provincie West-Vlaanderen het Lichtfront, dit was een groots en participatief project met 8400 fakkeldragers. Het Lichtfront evoceerde de frontlijn zoals die ongeveer tot stand kwam in oktober 1914, na de IJzerslag met haar onderwaterzetting van de IJzervlakte en na de 1e slag bij Ieper. De lijn van het Lichtfront ‘14 doorkruiste het grondgebied van tien gemeenten, ze startte in Nieuwpoort en eindigde aan het Memorial to the Missing in Ploegsteert. Tijdens het Lichtfront ’14 startte men ook de projectie van de namenlijst. Een lijst van 600.000 namen van getroffenen die vielen op Belgische bodem en dat ongeacht hun nationaliteit en of ze nu burgers of militairen waren. Deze herdenkingslijst werd als stille hommage geprojecteerd op drie iconische gebouwen in de Westhoek: op het Albert I monument in Nieuwpoort, de IJzertoren in Diksmuide en de Belforttoren in Ieper.
Een van die mannen op die lijst was mijn overgrootvader Georges Julien Valcke. Georges werd geboren in Menen op 13 maart 1891, hij was de zoon van Henri Valcke en Marie-Louise Wullaert. Het gezin woonde aan de Kortrijksepoort 11 ( later Kortrijkstraat) te Menen. Georges groeide erop met zijn broer Jules en zijn twee zussen Irma en Adrienne. Zoals de meeste jongeren van die tijd ging mijn overgrootvader op jonge leeftijd werken, hij was arbeider in een papierfabriek. Op 10 mei 1911 werd hij in Brugge en in de tegenwoordigheid van kapitein Ruth van het 4de Linieregiment ingelijfd als milicien van de klas 1911. Hij werd er toegewezen aan het 2e regiment Jagers te Voet, en op 2 oktober 1911 trad hij dan daadwerkelijk in actieve dienst bij het hem aangewezen regiment. Hij kwam er terecht bij het IVe bataljon in de 4e compagnie. In zijn militair dossier las ik o.a. dat hij 1m73 groot was, heldere blauwe ogen en zwart haar had. Op 6 mei 1913 zwaaide hij af maar het volgende jaar zou hij opnieuw zijn donkergroen uniform moeten aantrekken. Ondertussen was Georges verloofd met mijn overgrootmoeder Gusta Turf, zij zouden trouwen, maar de oorlog zou daar anders over beslissen! Op 29 juli werd het regiment 2e Jagers te Voet op versterkte vredesvoet gebracht en op 1 augustus werd de generale mobilisatie uitgeroepen. Het regiment vertrok naar de oorlog onder het bevel van kolonel Van Grasdorf. Het regiment nam toen deel aan de verdediging van Antwerpen. Na Antwerpen trok het regiment naar de IJzer, naar Oostkerke bij Diksmuide waar ze streden aan de zijde van o.a. de legendarische Franse marine fuseliers. Toen Georges naar de oorlog vertrok dacht hij waarschijnlijk, zoals velen toen, dat het allemaal niet zolang zou duren. Hij nam afscheid van vrienden, familie en van zijn pas zwangere verloofde, het was de laatste keer dat hij hen zou zien!
Het einde van zijn levensverhaal is eigenlijk niet zo heel duidelijk, vermoedelijk eindigde zijn verhaal in de hel van Diksmuide! In zijn militair dossier las ik, “mort pour la Belgique à Dixmude le 10 novembre 1914”! 10 november was de dag waarop Diksmuide, na een gruwelijke strijd, in Duitse handen viel. Maar in dat zelfde dossier vond ik dat hij dood verklaard werd omdat hij op een Duitse lijst: n° PB 4458 van 18-12-1915 vermeld stond als overleden. Het is een feit dat er daar in Diksmuide iets met hem is gebeurd! Is hij er gesneuveld en door de Duitsers begraven of was hij gewond en door de Duitsers meegenomen voor verzorging en nadien overleden, of is hij in krijgsgevangenschap overleden? Voor de familie bleef dat tot op de dag van vandaag een vraagteken! Als kind hoorde ik vaak het verhaal van de vele vruchteloze zoektochten naar zijn graf. In april 1915 werd de zoon, mijn grootvader, van Georges en Gusta geboren, hij kreeg de voornaam Urbain en, zou later de naam van zijn stiefvader, Vanfleteren, dragen. Ook zijn moeder stierf, te gevolge van TBC, al op jonge leeftijd, gelukkig werd hij goed opgevangen door een oom en tante die zelf geen kinderen hadden.
Vaak trok mijn grootvader naar de begraafplaatsen de westhoek, hij zocht er tevergeefs naar het graf van zijn vader. Ook hij werd soldaat en moest in mei 1940 tegen diezelfde vijand, die opnieuw ons land in de ellende en verdriet dompelde, ten strijde trekken. Hij vocht aan het Albertkanaal en trad in 1943 toe tot het Geheim Belgisch Leger. Na de dood van mijn grootvader zette ik de zoektocht voort, maar buiten de informatie in zijn militair dossier vond ik ook niets nieuws. Het is nu honderd jaar geleden, misschien is het nu wel tijd om die zoektocht af te sluiten, maar vergeten nee dat kan ik niet!
