Op 24 oktober 1917 zakte het front bij Caporetto in elkaar, de hevige druk van de Duitse en de Oostenrijks-Hongaarse troepen op het Italiaanse leger zorgde voor een doorbraak. Via de geslagen bres kon de tegenstrever al op de eerste dag 28 km oprukken en stuurden ze het 2e en 3e Koninklijke Italiaanse leger van generaal Cadorna op een lopen. Na die slag bij Caporetto beslisten de Britten en de Fransen op 27 oktober 1917 om, gezien de ernst van de situatie en om de geallieerde akkoorden aangaande de onderlinge hulp te respecteren, versterkingen naar Italië te sturen.
Aan Franse zijde werd die beslissing genomen door generaal Philippe Pétain, de chef van het Groot Generaal Hoofdkwartier. De Franse troepen van het 31e C.A. (corps d ‘armée = legerkorps), onder de leiding van generaal Duchêne en stafmedewerkers van het 10e Franse Leger, trokken naar Italië via de Maurienne-vallei. Het 31e C.A. bestond uit de 64e en de 65e infanteriedivisie, de 46e en de 47e Alpine infanteriedivisie, zeventien groepen artillerie (waaronder zes groepen bergartillerie) en zeven luchteskaders. De eerste elementen van het Franse legerkorps bereikten Italië op 31 oktober’17. Generaal Foch kwam op 1 november aan in Rome, van daaruit vertrok hij dan naar het Italiaanse Groot Hoofdkwartier in Padua en bleef daar tot en met de 23e. In Milaan werd een Franse basis opgericht, van hieruit moest men de bevoorrading van het Franse expeditiekorps kunnen verzekeren.µ
Op 20 november arriveerde ter versterking nog een ander Frans Legerkorps, het 12e. Dit korps, onder bevel van generaal Fayolle, bereikte het Italiaanse front op een tragisch moment! De vijandelijke krachten waren erin geslaagd om de Tagliamento-rivier over te steken en bereikten de Piave waar de Italianen - waarvan het 2e leger vernietigd werd - zich gingen ingraven. Ook Groot-Brittannië stuurde versterking, vijf Britse divisies moesten generaal Diaz, die de totaal onbekwame Cadorna verving, ter hulp snellen.
Voor de Centrale mogendheden was de complete overwinning hier nu binnen handbereik en voor Italië waren de gevechten van het van Asiago- en Grappaplateau nu van cruciaal belang, en dat ten koste van elk absoluut offer.
De aanvallen volgden elkaar op, de vijand veroverde de Monte Tomba (de Tombaberg) maar was wel uitgeput en kon niet meer verder oprukken. Op 4 december gingen de Franse eenheden hun posities aan het front innemen. De Alpijnse Jagers van de 47e Alpijnse infanteriedivisie heroverden de Monte Tomba op 30 december. Jagers, infanteristen, artilleristen en sappeurs zouden er hun posities houden tot in maart 1918. Foch stuurde het 10e Franse Leger terug naar het Westelijk Front, enkel het 12e C.A. die de naam FFI (Forces Françaises en Italie = Franse strijdkrachten in Italië) kreeg bleef aan het Italiaanse front. Het FFI werd aangevoerd door de Franse generaal Graziani.
Het 12e C.A. loste op 25 maart 1918 de Italianen af op het plateau van Asiago. In juni leverden haar eenheden gevechten bij Capitello-Pennar, Meltar, Prunno en op de top van de Echar, de Oostenrijkers werden achteruitgeslagen. In Val Turcio werd het ultieme Oostenrijks-Hongaars offensief afgebroken door de 23e en de 24e infanteriedivisie.
Op 24 oktober 1918 lanceerde de Italiaanse generaal Diaz zijn bevrijdingsoffensief. Zijn zeven legers vielen aan van Asiago tot aan de zee. In het centrum, met Feltre als doel, rukte het 12e koninklijk Italiaanse leger samen met het FFI op, dat gebeurde onder het bevel van de Franse generaal Graziani. Als prelude nam het 126e R.I. (infanterieregiment) de Monte Sisemol in. In de nacht van 26 tot en met 27 oktober forceerden de Fransen in Molinetto de Pederobba de passage van de Piave. Het 3e bataljon van het 107e R.I. stak over in boten, onder haar bescherming bouwden sappeurs en infanteristen een brug van boten over de overstromende rivier. Toen de brugverbinding af was staken ook de twee overige bataljons van het 107e de waterloop over.
Gedurende gans de loop van de 27e oktober vocht het 107e R.I geheel geïsoleerd, de brug was vernield door vijandelijke obussen, de infanteristen klampten zich vast aan de kliffen van San Vito en proberen zo om hun kleine en fragiel bruggenhoofd te behouden. In de loop van de nacht kwam het 138e R.I. hen ter hulp over het woelige water, dat gebeurde via een haastig opgeworpen loopbrug. Op 28 oktober ’18 konden de Fransen met de steun van Italiaanse eenheden hun enclave uitbreiden, de Monte Perto en de Monte Piaunnar werden veroverd. Gedurende de derde nacht vervoegde het 78e R.I. met batterijen van het 1e R.A. de montagne (regiment bergartillerie) de aanvallers. Op 29 en 30 oktober brak deze strijdmacht door het vijandelijke front dat steeds meer en meer verbrokkelde. De 23e infanteriedivisie van generaal Bonfait, gesteund door de 52e Italiaanse Koninklijke infanteriedivisie trok op ter hoogte van de Piave-vallei, ondertussen trokken de Italianen Valdobbiadene binnen. De opmars werd verder gezet, de vijand trok zich nu volledig terug en op 3 november 1918 werd in Padua de wapenstilstand getekend.
De gedachte om hun doden aan het Piave-front te verzamelen was een idee van de vereniging van Franse oud-strijders in Italië. De keuze van het terrein in Pederobba werd genomen door Georges Gayrand, de Franse consul in Venetië. Een Frans-Italiaanse commissie keurde op 10 december 1935, in Rome, het project van een ossuariummonument in de vorm van een lange muur goed.
Het stevige monument is 100 meter lang, 10 meter hoog en 6 meter breed en beeld symbolisch de stop van het Oostenrijks-Hongaarse offensief uit. Het werd gerealiseerd door Camille Montagné en het werd verfraaid met een beeldengroep van Louis Leygue. In de compartimenten van het monument werden duizend (994 geïdentificeerde en 6 onbekende) lichamen van Franse militairen, opgegraven op verschillende militaire begraafplaatsen, ondergebracht. Het ossuarium werd tijdens een Frans-Italiaanse ceremonie op 27 juni 1937 ingehuldigd door de generaal Ceci.
