Maandag 21 februari 1916 werd de aanval op Verdun ingeluid met een nooit eerder gezien Duits artilleriebombardement. Latere schattingen toonden aan dat er op een rechthoek van 500 bij 1.000 meter er 80.000 zware granaten gevallen waren. De Franse loopgraven werden compleet verpulverd, de telefoonlijnen en het geschut verwoest. Mannen werden letterlijk aan stukken gescheurd. Eeuwenoude bomen werden ontworteld, in hun takken hingen menselijke resten. Deze vuurzee duurde meer dan negen heel lange uren. Rond 05 uur trokken drie Duitse legerkorpsen ten aanval, tussen Brabant en Ornes, dit was een front van 10 km. Een van de te veroveren gebieden in die aanval was het Bois de Caures, het XVIIIe Duitse Legerkorps moest daar voor zorgen.
De Duitsers verwachtten dat al het menselijke leven er verdwenen zou zijn maar tot hun verrassing was het bombardement minder effectief dan verwacht. Ondanks het gebruik van hun vlammenwerpers stootten de aanvallers er op een hardnekkige Franse tegenstand. In het bois des Caures probeerden de resten van het 56e en 59e B.C.P. (Bataljons jagers te voet) stand te houden. Teruggebracht tot op 400 man (van 1500) en onder bevel van Luitenant Kolonel Driant stonden zij tegenover een overmacht van één tegen tien. Wanneer de avond viel was het Bois de Caures nog steeds in Franse handen! De Duitse oorlogsmachine haperde. Op de avond van de 21e februari was enkel het bois d'Haumont in Duitse handen. Dit was een terreinwinst van amper 1200 meter. Het Franse Hoofdkwartier in Chantilly reageerde zeer lauw en het beschouwde de Duitse aanval als een lokale en onbelangrijke gebeurtenis.
De volgende dag begon weer met een helse beschieting, nog intensiever dan de dag voordien. ‘s Middags hernamen de Duitse troepen hun aanval. De aanval concentreerde zich nu op het dorp Haumont en het Bois de Caures. Na dapper verzet van Driant en zijn Chasseurs werd het bos ingenomen. Driant wilde nog terugtrekken richting Beaumont, maar hij werd omsingeld en sneuvelde toen hij getroffen werd door een kogel in het hoofd. Zijn laatste woorden waren: "Oh! Là là, mon Dieu!". De laatste overgebleven Chausseurs trokken zich strijdend, terug op het dorp Beaumont.
