“Honderd jaar geleden hebben duizenden van onze soldaten hun leven op dit front opgeofferd voor hun land en eer,” vertelde de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan tijdens zijn toespraak op de honderdste verjaardag en de herdenking van de Slag om Gallipoli. “Maar vandaag zijn we hier bijeen om de boodschap van vrede te brengen.” “Çanakkale is niet alleen een symbool van overwinning voor ons”, zei Erdoğan. “Het symboliseert ook onze verliezen.” De Britse Prins Charles benadrukte dat de Slag bij Gallipoli niet een grote oorlog was maar een wereldoorlog is geweest. “Niet alleen omdat er zoveel strijders waren uit verschillende landen, maar ook omdat de gevolgen ervan wereldwijd voelbaar blijven,”. Meer dan 21 staatshoofden woonden de ceremonie in Çanakkale bij.
Honderd jaar geleden kwamen, door de toen gebruikelijke censuur van de Britse legerleiding, de vele blunders die er tijdens de strijd op Gallipoli gepleegd waren niet naar buiten. De politieke autoriteiten en het publiek waren absoluut niet op de hoogte van wat er zich werkelijk afspeelde op Gallipoli. Gelukkig bracht een Australische journalist de waarheid naar buiten. Op basis van de verhalen van de kritische journalist Ashmead-Bartlett, gestationeerd in Gallipoli, schreef hij na zijn terugkeer in Groot-Brittannië een veelomvattend situatieverslag over Gallipoli. Daarin beschreef hij op een niet mis te verstane wijze alle wantoestanden en fiasco's. Hij verzond zijn situatiebeschrijving naar de Australische premier die op zijn beurt deze informatie doorspeelde aan het Britse kabinet in Londen.
Dat leidde er toe dat Ian Hamilton, op 14 oktober 1914, eindelijk en terecht van zijn commando werd ontheven. Sir Ian Standish Monteith Hamilton (16 januari 1853 - 12 oktober 1947) was generaal en dichter. Zijn militaire carrière begon al in 1873 en hij had in India en Afrika gediend. Tijdens de Boerenoorlog in Afrika was Hamilton stafofficier en stond er onder het bevel van Lord Kitchener. In 1902 werd Hamilton tot ridder geslagen. Kitchener benoemde Hamilton tot bevelhebber van de strijdkrachten in de Gallipoli-campagne, maar hoewel Kitchener een fervent voorstander was van de Gallipoli-expeditie en zich heftig verzette tegen een eventuele evacuatie van de Britse troepen, werd hij toch verplicht om Hamilton terug naar Londen te roepen. Deze intelligente en zeer hoog aangeschreven officier had er met zijn overdreven optimisme o.a. geen rekening gehouden met de onervarenheid van zijn troepen. Hamilton werd uit zijn functie ontheven en kreeg nadien geen enkel commando meer.
Hamilton werd vervangen door generaal Sir Charles Monro. Na zijn aankomst in Gallipoli sprak Monro uitvoerig met alle bevelvoerende divisiegeneraals, daarna bezocht hij de drie fronten en evalueerde er het tekort aan munitie en onderzocht er ook alle andere logistieke zwakheden. In zijn rapport adviseerde hij om er alle acties onmiddellijk af te breken en het schiereiland te evacueren en het aan de Turken over te laten. Hij oordeelde dat het aantal slachtoffers bij een evacuatie +- 40.000 man zou bedragen. Een cynische Churchill, toen minister van Marine, merkte over Monro het volgende op: “He is an officer of quick decision. He came, he saw, he capitulated”! (“ Hij is een officier van de vlugge beslissing. Hij kwam, hij zag, hij capituleerden!”). Doch Winston Leonard Spencer-Churchill zou niet blijven spotten! Zijn critici bestempelden hem met de bijnaam "de slager van Gallipoli”. Hoewel de plaatselijke bevelvoerders de hoofdschuldigen waren voor het fiasco, nam Churchill door af te treden als minister van Marine toch een groot deel van de verantwoording op zich.
